1. Wysławiam Cię, Ojcze, [...] że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie (Mt 11,25-26 ).

Drodzy Bracia i Siostry

Te słowa Jezusa w dzisiejszej Ewangelii są dla nas specjalnym zaproszeniem, by chwalić i dziękować Bogu za dar pierwszego tubylczego świętego kontynentu amerykańskiego.

Z głęboką radością przybyłem w pielgrzymce do tej bazyliki Matki Bożej z Guadalupe, maryjnego serca Meksyku i Ameryki, by ogłosić świętym Juana Diego Cuauhtlatoatzin, prostego, pokornego Indianina, który kontemplował słodką i jasną twarz Matki Bożej z Tepeyac, tak drogiej dla ludzi z Meksyku.

2. Jestem wdzięczny za uprzejme słowa kardynała Norberto Rivera Carrera, arcybiskupa Meksyku, i za ciepłą gościnność ludzi tej Archidiecezji prymasowskiej: moje serdeczne powitanie kieruję do każdego. Również serdecznie witam kardynała Ernesto Corripio Ahumada, emerytowanego arcybiskupa Meksyku, i innych kardynałów oraz biskupów Meksyku, Ameryki, Filipin i innych miejsc na świecie. Jestem szczególnie wdzięczny Prezydentowi i przedstawicielom władz świeckich za ich obecność na tej celebracji.

Kieruję dziś bardzo serdeczne powitanie do wielu tubylców, którzy przybyli z różnych regionów kraju, reprezentujących różne grupy etniczne i kultury, które tworzą bogatą, różnorodną rzeczywistość meksykańską. Papież wyraża swoją bliskość z nimi, swój głęboki szacunek i podziw, i przyjmuje je po bratersku w imię Boże.

3. Jaki był Juan Diego? Dlaczego Bóg spojrzał na niego? Księga Syracha, jak słyszeliśmy, uczy nas, że sam Bóg „jest potężny i przez pokornych bywa chwalony” (por. Syr 3,20). Słowa św. Pawła, również odczytane w czasie tej celebracji, rozświetlają Bożą drogę zbawienia: Bóg wybrał właśnie to, „co nie jest szlachetnie urodzone według świata i wzgardzone, [...] tak by się żadne stworzenie nie chełpiło wobec Boga” (1Kor 1,28-29).

To skłania nas do odczytania relacji z Guadalupe, pisanego z wrażliwością i pełnego delikatności. W nich Dziewica Maryja, służebnica „wielbiąca Pana” (Łk 1,46), objawia siebie Juanowi Diego jako Matka prawdziwego Boga. Jako znak daje mu cenne róże, a kiedy on pokazuje je biskupowi, ten odkrywa błogosławiony obraz Naszej Pani odciśnięty na jego szacie.

„Wydarzenie z Guadalupe” - jak wskazał Episkopat Meksyku - „oznaczało początek ewangelizacji o żywotności, która przewyższała wszelkie oczekiwania. Przesłanie Chrystusa, poprzez Jego Matkę, podnosiło centralne elementy kultury tubylczej, oczyszczało je i nadawało im ostateczny sens zbawczy”. Tak więc Guadalupe i Juan Diego mają głębokie znaczenie eklezjalne i misyjne, i są modelem doskonałej ewangelizacji inkulturacyjnej.

4. „Pan patrzy z nieba, widzi wszystkich synów ludzkich” (Ps 33,13) - recytowaliśmy z Psalmistą, raz jeszcze wyznając naszą wiarę w Boga, który nie czyni różnic ze względu na rasę albo kulturę. Przyjmując przesłanie chrześcijańskie bez wyrzekania się swej tubylczej tożsamości, Juan Diego odkrywał głęboką prawdę nowego człowieczeństwa, w którym wszyscy są wezwani, by stali się dziećmi Boga. W ten sposób ułatwiał on owocne spotkanie dwóch światów i stawał się katalizatorem dla nowej meksykańskiej tożsamości, ściśle zjednoczonej z Madonną z Guadalupe, której metyska twarz wyraża jej duchowe macierzyństwo, obejmujące wszystkich Meksykańczyków. Oto dlaczego świadectwo jego życia musi stale być natchnieniem dla budowania narodu meksykańskiego, umacniając braterstwo pośród wszystkich jego dzieci, i stale sprzyjać pojednaniu Meksyku z jego korzeniami, wartościami i tradycjami.

Szlachetne zadanie budowania lepszego Meksyku, z większą sprawiedliwością i solidarnością, wymaga współpracy wszystkich. W szczególności jest dziś konieczne wspieranie ludności tubylczej w jej prawowitych aspiracjach, szanując i broniąc autentycznych wartości każdej grupy etnicznej. Meksyk potrzebuje swej ludności tubylczej, a ta ludość potrzebuje Meksyku!

Ukochani bracia i siostry z każdej grupy etnicznej Meksyku i Ameryki. Dzisiaj, wychwalając Indianina Juana Diego, chcę przekazać każdemu z was bliskość Kościoła i Papieża, obejmując was z miłością i zachęcając do pokonywania z nadzieją trudnych czasów, które przeżywamy.

5. W tej decydującej chwili w historii Meksyku, przekroczywszy próg nowego tysiąclecia, powierzam potężnemu wstawiennictwu świętego Juana Diego radości i nadzieje, smutki i trwogi ukochanego ludu meksykańskiego, który noszę w swym sercu.

Błogosławiony Juanie Diego, dobry chrześcijański Indianinie, którego prości ludzie zawsze uważali za świętego! Prosimy cię, byś towarzyszył Kościołowi w jego pielgrzymce w Meksyku, wtedy będzie mógł być co dzień bardziej ewangelizujący i bardziej misyjny. Zachęcaj biskupów, wspieraj duchownych, inspiruj nowe i święte powołania, pomagaj wszystkim, którzy oddają swe życie sprawie Chrystusa i szerzenia Jego królestwa.

Szczęśliwy Juanie Diego, prawdziwy i wierny człowieku! Powierzamy ci naszych świeckich braci i siostry, którzy czując powołanie do świętości, mogą napełniać każdy obszar życia społecznego duchem Ewangelii. Błogosław rodziny, umacniaj małżonków w ich małżeństwie, podtrzymuj wysiłki rodziców w dawaniu swym dzieciom wychowania chrześcijańskiego. Spoglądaj przychylnie na ból tych, którzy cierpią na ciele albo na duchu, na dotkniętych przez ubóstwo, samotność, zepchnięcie na margines czy ignorancję. Niech wszyscy ludzie, przywódcy i zwykli obywatele, zawsze postępują zgodnie z wymaganiami sprawiedliwości i poszanowania godności każdej osoby, gdyż w ten sposób może być umacniany pokój.

Umiłowany Juanie Diego, „Śpiewający Orle”! Wskazuj nam drogę prowadzącą do Czarnej Madonny z Tepeyac, która może przyjąć nas do głębin swego serca, gdyż jest kochającą, współczującą Matką, która prowadzi nas do prawdziwego Boga. Amen.