Kochani Przyjaciele Misji

Przesyłam serdeczne pozdrowienia z odległej wioski Mandama. Pragnę trochę przybliżyć to miejsce wszystkim zainteresowanym oraz tym, którzy mają swój wkład duchowy i finansowy w dzieło pomocy mieszkańcom Afryki.

Mandama to wioska położona w pięknej dolinie górskiej, otoczona wzgórzami masywu gór Mandara. Mieszkają tutaj ludzie ze szczepu Daba, mają oni swój odrębny język i bogatą kulturę. Dabowie trudnią się uprawą ziemi. Przyzwyczajeni są do ciężkiej pracy: sadzenia ziaren milu i orzeszków ziemnych wśród kamieni na odległych polach, położonych na wzgórzach. Całą pracę w polu wykonują ręcznie, a plony muszą znieść na głowie.

Przez długie lata walczyli z kolonizatorem, a potem w wolnym kraju od r. 1960 z muzułmańskim feudałem Babale, który prowadził wśród nich akcję przymusowej islamizacji. Babale uważał północny Kamerun za teren religii muzułmańskiej. Toteż niemile został przyjęty postępek szefa wioski, który zezwolił w 1966 roku osiedlić się w wiosce katolickiemu misjonarzowi. Szef wioski musiał odejść. Internowany już nigdy nie mógł wrócić do swych rodzinnych stron.

Służbę ewangelizacyjną w Mandama rozpoczęli oblaci: misjonarz francuski, o. Pascal, a po nim o. Czesław Szubert, Polak. Wśród prześladowań ze strony muzułmanów była to służba trudna i mozolna. W 1974 r. do Mandama przybył drugi polski misjonarz, o. Marian Biernat, który do współpracy zaprosił siostry z naszego zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej. Spodziewał się, że posługa sióstr przy chorych, trędowatych, biednych, opuszczonych i zaniedbanych dzieciach pozyska serca Dabów, a w przyszłości zaowocuje w ewangelizacji. Tak więc nasze siostry rozpoczęły swoją służbę misyjną w Mandama od r. 1975.

Dzisiaj nie ma tu już polskich Ojców Oblatów, parafię przejęli tubylczy księża diecezjalni. Kilka lat temu w Mandama otwarto szkołę licealną, przybywa więc młodzieży. Prowadzimy internat misyjny, w którym przebywają dziewczęta z odległych wiosek. Rodzice są wdzięczni, bowiem dziewczęta mogą się uczyć, a przy tym otrzymują wychowanie moralne. Prowadzimy również przedszkole, o którym pisałam w poprzednim liście.

Do przedszkola przychodzi czterdzieści dzieci z wioski. Oprócz zajęć objętych programem, dzieci otrzymują również posiłek. Wśród nich jest dużo dzieci osieroconych. Z Waszą pomocą możemy je przyodziać i nakarmić, tak jak chce tego Chrystus.

Realizacja projektu modernizacji przedszkola została już podęta. Rozpoczęliśmy od przebudowy jadalni. Wszystkie rozliczenia oraz zdjęcia przyślę po ukończeniu prac i wykorzystaniu otrzymanej kwoty.

Za wszelką pomoc, czy to duchową czy finansową, składam Bóg zapłać!

Pozdrawiają siostry z Mandama wraz podopiecznymi